In 1975 kwam het kogelslingeren als werponderdeel in de atletiekcompetitie bij de mannen.

In die tijd waren er maar weinig trainers die ervaring hadden met de techniek van het kogelslingeren en slingerkogels behoorden bijna nergens tot de uitrusting in het materiaalhok. Ook de atletiekaccommodaties waren vaak niet ingericht voor het kogelslingeren. Er werd geslingerd vanuit een discuskooi of op een bijveld zonder een fatsoenlijke bescherming voor de toeschouwers, atleten en jury die ook niet alles wisten van de regelgeving.

De enige slingerkogel die Prins Hendrik toen in het materiaalhok had was een oude kanonskogel aan een stalen ketting. De kogelstoter en speerwerper uit die tijd was sportleraar op een school en wist nog iets van het kogelslingeren uit zijn vroegere opleiding aan de sportacademie. De rest van de techniek leerde je van aanwijzingen van collega slingeraars op wedstrijden. Later kwamen er cursussen op Papendal om kennis op te doen, om die door te geven aan de nieuwe generatie. Voor de vrouwen kwam het kogelslingeren pas in 1995 in de competitie.

Het is ook het moeilijkste onderdeel van alle werponderdelen in de atletieksport. Belangrijk voor de techniek bij het kogelslingeren is je motoriek, wat nodig is voor je balans, souplesse en je gevoel voor ritme, coördinatie en timing. Ook vraagt de uitvoering van het kogelslingeren om kracht, snelheid en explosiviteit bij de afworp.

Enkele belangrijke dingen die je moet weten van het kogelslingeren zijn: De slingerkogel weegt 7.26 kg. ( 6 Engelse pond ) voor de mannen en 4 kg. voor de vrouwen, hangt aan een stalen draad met een handvat en heeft een lengte van ca. 1.20 mtr.
Slingeren gaat van uit een veiligheidskooi met een nethoogte van 7 mtr. achter tot 10 mtr. aan de voorzijde, die ook nog voorzien is van een 2 mtr. brede deur. Gezien vanuit de werper gaat de linkse deur dicht voor een rechtse werper die links omdraait en de rechtse deur voor een linkse werper die rechts omdraait zodat er nog ca. 4 mtr. overblijft waardoor je de kogel kan slingeren. De ring is hetzelfde als bij het kogelsloten en heeft een diameter van 2.135 m.

Een bekend spreekwoord zegt, ̎onbekend maakt onbemind ̎
Net als discuswerpen is kogelslingeren uitgevonden door de Grieken ca. 1200 voor Christus opgevolgd door de Romeinen en eeuwen later door de Schotten met een hamer aan een steel welke werd geslingerd tijdens de bekende Highland games. De Belgen en de Duitsers noemen het nog steeds hamerwerpen. Het eerste Nederlands record met een gewicht van 7.26 kg.
is geslingerd in 1928, 41.89 door Henk Kamerbeek uit Eindhoven.

Wereldrecord: mannen 86.74 vrouwen 82.98 Nederlands record: mannen 76.80 vrouwen 65.79 Ons clubrecord: mannen 59.33 vrouwen 50.67

Zoals bij alle werpnummers gaat het er om de slingerkogel met een zo hoog mogelijke snelheid in de juiste hoekhoogte ( 40-45 graden ) af te werpen, zo dat die in de vastgestelde werpsector valt. De meeste slingeraars maken 2 voorzwaaien en daarna 3 of 4 draaien afhankelijk van de afwerpsnelheid die ze kunnen maken. Door de hoge draaisnelheid en daardoor de druk op de handen en vingers gebruiken de werpers een handschoen, de rechtse werpers een linkse en de linkse werpers een rechtse handschoen.